Rys historyczny

Witaj na stronie ORIS!

Ośrodek Rehabilitacji i Szkolenia w Bydgoszczy powstał w 1954 roku przy ul. Bernardyńskiej 3. W 1981 roku został przeniesiony do nowych obiektów przy ul. Powstańców Wielkopolskich 33 .

Obecnie od 1990 roku Ośrodek jest zakładem własnym – samodzielną jednostką organizacyjną bez osobowości prawnej - Polskiego Związku Niewidomych, stowarzyszenia zarejestrowanego w Sądzie Rejonowym dla m. st. Warszawy, Wydział XIX Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego, nr KRS 0000042049 , posiadającego status organizacji pożytku publicznego.
Ośrodek Rehabilitacji i Szkolenia PZN w Bydgoszczy działa na podstawie Statutu, zatwierdzonego uchwałą Prezydium Zarządu Głównego nr XIV-36/2005 z 18 maja 2005 roku.
        Celem działania Ośrodka jest: 
- kompleksowa rehabilitacja osób niewidomych i słabowidzących przygotowująca do samodzielnego życia i integracji społecznej.
- edukacja w zakresie wyuczenia określonych umiejętności lub zawodu
- szkolenia rehabilitacyjne osób niewidomych i słabowidzących, instruktorów rehabilitacji i wolontariuszy oraz innych osób działających na rzecz środowiska, stosownie do występujących potrzeb.
Przy wykonywaniu zadań statutowych Ośrodek współdziała z okręgami i innymi jednostkami organizacyjnymi Polskiego Związku Niewidomych.
         Baza dydaktyczna Ośrodka jest dostosowana do potrzeb osób niewidomych kadra specjalistów rehabilitacji posiada wieloletnie doświadczenie w szkoleniach osób niewidomych i słabo widzących. Ośrodek dysponuje bazą noclegową w Hotelu na 80 miejsc w pokojach 2 i 3 osobowych z pełnym węzłem sanitarnym.
Do dyspozycji uczestników szkoleń w Ośrodku funkcjonuje stołówka, biblioteka, świetlica, sala sportowa oraz kaplica. Uczestnikom różnych form rehabilitacyjnych i szkoleniowych Ośrodek zapewnia podstawową opiekę medyczną.
         Przy Ośrodku działa ogólnie dostępny hotel „HOMER" , informacja oraz zamawianie pokoi pod telefonem 052/341–52-28  oraz e-mail: recepcja@hotelhomer.pl

Przeszłość Ośrodka Szkolenia i Rehabilitacji.

Ośrodek Rehabilitacji Zawodowej  Niewidomych powstał w kwietniu w 1954 r. w czynszowej 100-letniej kamienicy przy ul. Bernardyńskiej 3 w Bydgoszczy. Bogaty jest dorobek Ośrodka w zakresie rehabilitacji i szkolenia dorosłych niewidomych, nowo ociemniałych oraz osób niewidomych z dodatkowymi schorzeniami. Znalazło to odzwierciedlenie w pracach magisterskich pisanych na Wydziale Psychologii i Pedagogiki Akademii Bydgoskiej i w pracach dyplomowych. Stosując obecne nazewnictwo Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. Dotyczyły one historii ośrodka, efektów rehabilitacji nowo ociemniałych i niewidomych z dodatkowymi schorzeniami. Doświadczenia wynikające z pracy w Ośrodku były prezentowane na sympozjach, naradach, w wygłaszanych referatach i publikacjach, organizowanych m.in. przez dział tyflologiczny ZG PZN. W centrum zainteresowania Ośrodka był i jest człowiek tracący wzrok i jego trudne sytuacje życiowe, w których znalazł się wskutek nagłego wypadku. Przyjeżdżając tu można liczyć na odpowiednie ukierunkowanie, profesjonalną poradę i co dalej, a przede wszystkim na pełną informację, która na początku drogi życiowej jest konieczna. Ośrodek jest kopalnią wiedzy o środowisku poprzez codzienny kontakt z osobami o osłabionym wzroku. Od 1957 r. do likwidacji Centralnego Związku Spółdzielni Niewidomych w marcu 1990 r. podlegał temu Związkowi a następnie od lipca 1990 do chwili obecnej Zarządowi Głównemu PZN.

Wśród 37 członków ZG PZN IX kadencji jest 2 absolwentów Ośrodka Stanisław Mastek i Jadwiga Mnich (2 kadencję). Na początku istnienia Ośrodka jego zadaniem było przygotowanie do pracy w spółdzielniach niewidomych. Uczono m.in. tkactwa, plecionkarstwa, szczotkarstwa, dziewiarstwa, elektromontażu, montażu metalowego, plastycznej obróbki metalu, stroicielstwa a słabo widzących tapicerstwa. Po roku 1990 uczono telefonistów, pracują do dziś w bydgoskich szpitalach: Grzegorz Stopel, Zdzisław Polakowski; organistów, pracują: Marian Olszowski w ośrodkowej kaplicy, Rafał Lewandowski w Fordonie, Marek Zaremba w miejscowości Lubcz k/Rogowa; masażystów: Krzysztof Gliwiński, Waldemar Niszewski. Wielu absolwentów zatrudniała Spółdzielnia „Gryf”, dając im pracę i zakwaterowanie w przy spółdzielczym hotelu. Tu zakładali rodziny np. Ryszard Sinda w rzeszowskiego, Tadeusz Sawicki, również z rzeszowskiego, wyszkolony na  półtora rocznym kursie stroicieli. Przed pół wiekiem – mając 30 lat – przybył do Ośrodka z Sein, skierowany tu przez Józefa Stroińskiego, uczestnik II-go kursu – sierpień 1954 r. Czesław Kubaszewski i pozostał w Bydgoszczy do dziś, pełniąc różne stanowiska: kierownika internatu, instruktora szczotkarstwa, zdobył średnie wykształcenie, żonę Magdalenę – instruktorkę czynności dnia, mieszkanie na terenie Ośrodka przy ul. Bernardyńskiej.

Ośrodek przyjmował pod nadzorem więziennym ociemniałych z Zakładów Karnych w Fordonie i Potulicach. Utrata wzroku nastąpiła wskutek samookaleczenia.

Pracownicy Ośrodka docierali w teren do niewidomych, żyjących w skrajnie trudnych warunkach, zapomnianych przez Boga i ludzi by zachęcić ich do przyjazdu do Ośrodka. W oparciu o Centrum Misyjne w Warszawie zorganizowano na terenie Ośrodka 3-dniowe szkolenie kandydatów na misjonarzy zapoznając ich z możliwościami niewidomych i dostępnym dla nich sprzętem, zaopatrując w ten sprzęt.

Przybywający do Ośrodka są i byli bardzo zróżnicowani pod względem wieku, reprezentowanych regionów, poziomu intelektualnego, wykształcenia, zaniedbania środowiskowego, obarczenia dodatkowymi schorzeniami. Byli wśród nich nieżyjący już księża: Piotr Wroński – inicjator działającej do dziś kaplicy,  Józef Majka z Giżycka,  Józef Janicki z kujawsko-pomorskiego. Działacze spółdzielczy i związkowi: inż. Jan Rodański – dyrektor Zakładu Nagrań i Wydawnictw PZN z Warszawy, Marian Mikołaj Kaczmarek z Ciechocinka – twórca Ośrodka Rehabilitacyjno Leczniczego w Ciechocinku, Kazimierz Latoszewski ze Starogardu Gd.- Prezes Spółdzielni Niewidomych w Słupsku – członek zarządu Centralnego Związku Niewidomych, Władysław Słaby z Torunia – pracownik KO w Spółdzielni w Suwałkach, Jadwiga Mnich z Wałcza – instruktor czynności dnia, dr Hanna Wysocka ze Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego z Warszawy – pracownik naukowy. Olimpijczycy, sportowcy: Zbigniew Kubacki, Piotr Balcerzak – odkryci przez dyrektora Remplewicza. To tylko przykładowo wymienieni, odkryci w Ośrodku przez jego kadrę, odpowiednio ukierunkowani, zachęceni do dalszej nauki i pracy nad sobą. Celem Ośrodka było ich odpowiednie zdiagnozowanie i ukazanie dalszych możliwości.

Kontynuatorzy dzieła Józefa Buczkowskiego to: inż. Józef Kowalczyk, inż.  Dalewski – kierownik warsztatu, inż. Jerzy Słowiński, mgr Bronisław Pruski. Następni dyrektorzy: Antonina Markiewka i dr Sylwester Nowak. Antonina Markiewka – absolwentka filologii polskiej na Uniwersytecie Łódzkim – zastępca prezesa ds. rehabilitacji Łódzkiej Spółdzielni w późniejszym okresie działalności pomogła wielu niewidomym w uzyskaniu pracy z zawodzie telefonisty w bydgoskich szpitalach. Dr Sylwester Nowak – psycholog – absolwent Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego – aktualnie prezes Bydgoskiego Oddziału Towarzystwa Walki z Kalectwem. Pamiętamy, z okresu gdy był dyrektorem, cotygodniowe spotkania zespołu pedagogów dla omówienia indywidualnych postępów kursantów i tygodniowe spotkania w Tleniu kadry i kursantów o charakterze integracyjnym, rehabilitacyjnym i rekreacyjnym. Dyrektor Jan Remplewicz, który pracował w Ośrodku od 1978 r. do 2006 r. Był kolejnym dyrektorem tej placówki. Jemu przypadła szczególna rola przeniesienia Ośrodka z ul. Bernardyńskiej na Powstańców Wlkp. w kwietniu 1981 r. Był to gorący okres. W latach 1981-1990 Ośrodek zmienił nazwę na  Krajowe Centrum Kształcenia Niewidomych. Okres pobytu trwał 10 miesięcy. Poza zawodami przygotowującymi do pracy w spółdzielniach istniały Zasadnicza Szkoła Zawodowa dla Niewidomych a potem także Zasadnicza Szkoła Zawodowa dla Niewidomych Upośledzonych Umysłowo. Uczono m.in. nauki o spółdzielczości, przygotowania do życia w rodzinie. Wykładała te przedmioty z-ca  dyr. ds. pedagogicznych mgr Anna Kaźmierczak pracująca w Ośrodku przez 4 lata. Psycholog, absolwentka Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, która przybyła do Ośrodka z Bytomia Odrz., gdzie pracowała w dziale rehabilitacji miejscowej spółdzielni. W  Krajowym Centrum Kształcenia Niewidomych odbywała się cotygodniowa katecheza, dla chętnych, prowadzona przez kanonika ks. Benona Kaczmarka. Przy Ośrodku działał prężny internat z zatrudnionymi wychowawcami. Celem ich pracy było usprawnianie manualne mniej zrehabilitowanych kursantów, organizowanie życia kulturalno-oświatowego, właściwego zagospodarowania czasu wolnego, działalności sportowej i turystycznej. Zapoznawanie z nowoczesnym sprzętem, m.in. z posługiwaniem się komputerami . Od 11 kwietnia 1991 r. Ośrodek nosi imię zasłużonego dyrektora Józefa Buczkowskiego.

Opracowała Zofia Krzemkowska.